nerede kullanabileceği birazcık açık görse kullanıyor bu hükümet. devlet tiyatroları ile ilgili bir yara, bir zayıf nokta vardı; sanatçı, memur zihniyetinden kurtulamadığı için, her yıl aynı bayat oyunlar seçildiği için, yalnızca repliklerini okuyan oyuncular olduğu için, yıllarca eleştirildi. çoğu zaman tiyatro dünyasından aydınların da bir kokuşmuşluk sezdiği ortamlar oldu devlet tiyatroları. ancak çözüm bu değildir. kötü bir oyun göreceğine bir çocuğun, hiç oyun görmemiş olması elbette ki daha iyidir. ancak devlet tiyatroları hala, iyi bir oyun görme ihtimalini bünyesinde barındıran maddi potansiyele sahip yegane kanallar aynı zamanda. repertuara karışılmadan, insana saygıyı yitirmeden, oralara girmek için dönen çeşitli torpil ve rüşvetlerin önüne geçilerek bir tür iyileştirmeye gidileceğine, hep kökünden sökmekte, yok etmekte buluyor bu hükümet çözümü. sağlık sistemi ve eğitimde yaptığına benzer bir uygulamayı sanatsal alanda da deniyor. evet, devletin tiyatroyla tek işi maddi manevi destek olabilir. örneğin benim aklıma takılan bir şey var. neden her devlet tiyatrosunun kendine ait bir oyun kütüphanesi yok? neden öyle bir kütüphane oluşturulup repertuar konusunda halka da söz hakkı verilmiyor. devlet tiyatroya destek konusunda bunu yapabilir.
