terkedilmiş mutluluktur.
aynı havayı solumak bile mutlu eder insanı... sonra buna mutlu oldugunu düşünerek kendi kendine üzülürsün durduk yerde.
arkanda iz bırakmadan yürürsün. anlamaması için binlerce paravan kurarsın kendi kendine. ilgilenmiyormuş gibi yaparsın bazen de. başka bir hataya başlamak için en büyük bahanendir çoğu zaman.
gündüzleri, geceleri unutmak için yaşarsın.. geceleri aklından cıkaramazsın. çok sert bir kayaya çarpmış gibi hissedersin... arkana dönüp "-pardon yalnızlıktan oldu" dersin...
