ilkokul ve ortaokul yıllarımda bizim sınıfımızda da böyle arkadaşlarım vardı. ama keyiflerinden değildi bu. alamamış anne-baba, para yok belli ki. bir de bedencimiz vardı o dönem adı lazım değil. insanlar kibarca söylediği halde bağırı çağırır, bir de üstüne tokatlardı çocukları. ulan el kadar çocuk allahsız adam. eşofmanı olmasa ne olacak sanki olimpiyatlara hazırlanıyoruz sınıfça. kıpkırmızı yüzleri hala gözümün önünde. bir gün bağırdım ben bu adama. çok bağırdım hem de. ertesi hafta hiçbirimiz götürmedik eşofman falan. göt oldu tabi. 3 sene daha dersime girdi, 3 sene boyunca da beden eğitimime 3 verdi bu benim. diğerleri komple 5, o 3. neyse bir gün lojman hattı çaldı. bir arkadaş vardı aynı okula gidiyorduk. hastanede bedenciyi gördüm tekerlekli sandalyede dedi. hadi ya noolmuş dedim. bilmem dedi. felç geçirmiş meğerse. sokakta kedi görsem ağlayan salak bir insan olarak hiç üzülmediğimi hatırlıyorum. 11 yaşımda filandım ama ilk defa bu duygusuzluğumdan korktuğumu hatırlıyorum. kendisinin karısı ve kızıyla da kuaförde karşılaşmıştık, çok kötü gaf yapmıştım bir keresinde. hey gidi hey. aklı başına gelmiştir inşallah. pis herif.
