bugünkü sabah gazetesinde yanyana dizilmiş tabutlarını görünce ağlamamak için kendimi zor tuttum. 2A sınıfı yine bir pazartesi günü yanyana duruyorlardı. kimbilir belki yine istiklal marşı çalıyordu. ama bu sefer ayakta birbirleriyle şakalaşarak hazırolda değil de, tabutlarının içinde dinliyorlardı.
çok zor konuşmak, yazmak hatta düşünmek.
belki gittikleri yerde yolda uyuyan, hız yapan, saçma sapan sollayan şöförlerin omzuna konup "yapma amca" derler.
"yapma ki bizim gibi fidanlar daha büyüyemeden kırılmasın."
kimbilir...
