Sultanahmet'e her sabah erkenden gelip¸ mihrabın bir köşesinde gözyaşıyla sürekli inlemekte olan¸ saçı-sakalı ağarmış ihtiyar bir zat m.Akif'in dikkatini çeker. Nihayet bir gün yanına yaklaşarak neden bu kadar derbeder olduğunu sorar. ısrara dayanamayan adam halini gözyaşları içinde şöyle izah eder:
"Abdülhamid devrinde binbaşı idim. Anam-babam vefat edince Sadrazamlığa bir dilekçe gönderdim. "Mallarımız var¸ bunların bir bakıcıya ihtiyacı var; kabul buyurulursa istifa etmek istiyorum." dedim. Bana doğrudan hünkârdan bir yazı geldi. "istifan kabul edilmedi" deniyordu. Bizzat huzura çıkıp yüz yüze görüşmek istedim. Padişaha çıktım: "istifamın kabulünü istirham edeceğim; durumum budur." dedim. ısrarıma dayanamadı; öfkeli bir edâ ve elinin tersiyle: "Haydi! istifa ettirdik seni!" dedi. Gece¸ mânâ âleminde ordunun teftiş edildiğini gördüm. Efendimiz (s.a.v.) Yıldız Sarayı önünde orduyu teftiş ediyordu. Abdülhamid¸ edeple Efendimiz'in arkasında duruyordu. Derken¸ benim birliğime geldi. Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı. Efendimiz: "Nerede bunun kumandanı?" diye sordu. Abdülhamid de: "Ya Rasulullah çok ısrar etti¸ istifa ettirdik." dedi. "Senin istifa ettirdiğini biz de istifa ettirdik!" buyurdu. işte ben o gün bugündür bunun hicranı ve pişmanlığı ile gözyaşı döküyor¸ kederleniyorum.''
