her şey elbet bir gün biter deyip kendini avutmuşsundur ama... zaten o amalardır insanı bitiren.
"ben aslında çok mutluydum ama.."
"ben aslında onu çok seviyordum ama..."
ile başlayıp sonu gelmeyen cümleler ve amalardır zaten uyumana sebep olan. uyku da denemez ya lanete işte neyse. uyursun aklının karanlık köşelerinde seyahat ederken. sonra bir rüya başlar ki, kabus desen değil. mutlu olduğun bir rüya desen hiç değil. seni sadece bir anda uyandırmaya yeter. kalktığında ise gözünde yanaklarında alevleri sönmüş 2 damla yaş. işte budur sadece geriye kalan.
