biter elbet, hangi kış bahara ve yaza dönmemişki dünya var olduğundan beri. sonra bilmediğin şeyler, yaşamak, bir adım sonrasından habersiz olmakta güzel, beklemek daha da güzel... hani yanması var ya o içinin, bir dilberin kollarında söndürürken ateşini, o da neymiş yahu dediğin ateş. hani zaman zaman rüzgardan nem alan, hani yağmurun söndüremediği ateş... işte o, tadına doyulmaz olan.
sonra zaman geçer, elbet geçer, sen boğulurken saniyeler arasına ve ağlarken olur olmadık yere... sonra bir biber dolmasına,adını duyumuna aklına düşer, o da severdi dersin. sonra çıkarsın eyüp mezarlığına, zaro ağa'nın başucuna... 160 yıl yaşamış adam, vay be dersin, 160 yıl gam çekilir mi şu dünyada... haline şükredersin çünkü bilirsin o kadar yaşayamayacağını. bir fatiha okur uzaklaşırsın.
sonra mutlaka unutursun, bak dikeni yuttun bir kere, o içinden geçerken parçalayacak elbet, kan kusacaksın kızılcık şerbeti içtim demeyeceksin. aşk acısı yaşarken klişelerle işin olmayacak, sadece yaşayacaksın acını, beynin çatlarmışçasına dolu olacak, düşündükçe daha çok düşüneceksin, sonra bir bakmışsın ki gözünde baside inivermiş o birden.
sonra birileri çıkacak karşına, hiç sanmazdın değil mi onun gibi bakan iki gözü bir daha nerede bulurum diye, hani ona ağlardın ya hep. bulursun elbet bulursun... sonra ona yanmaya başlarsın... bitmez anlayacağın aşkın gam yükü.
