ümit beslediğimiz kadar hayvan besleseydik iyi bir arkadaş edinirdik en azından. gerçi arkadaş olarak gören hayvanlar da oldu hayatımızda. hayvan derken kedi yavrusu kadar tatlı, eşşek gözlü filan...
iki farklı insan ve birbirlerine farklı bakan gözler.
gördüğünü vuran bir insandım ben, vurulduğuma bakamıyordum heyecandan. kalp atışlarım iki katına çıkıp halay çekiyorlardı.
elim ayağıma dolanıp çelme takıyordu, en çok görmek istediğim varlığa gözlerimi çeviremiyordum.
///
-sana olan duygularımı biliyorsun.
+evet...
-peki sen ne hissediyorsun?
+ben seni arkadaş olarak görüyorum.
(ağla belki açılırsın dedim kendime) \\\
arkadaş olmadan sevgili mi olunurmuş?
yakışıklı değil ama sempatiğim, hayır gelmez benden. ama ondan geldi...
(yazıdaki nah işaretini ilk farkedene benden şuku.)
