ilk başlarda kendimizi van'daki deprem çadırındaki depremzedeler gibi hissettiğimiz ama ilerleyen saatlerde gülmekten altımıza işediğimiz zirve olmuştur. kanımca böyle bir zirve daha zor bulunur. ayrıca zirve çıkışı ismini vermek istemediğim can ciğer yazar arkadaşlarımızla istiklal'de ajdaaaaaeeeaaaaarrrr diye bağırmışlığımız da yok değil. seviyorum ulan sizi. * unutmadan moonlight sonata, adamsın!
