başlangıcındaki akmayan diline, zorlama uzatmalara rağmen kocaman bir merak öyküsü/ydü..
ta ki finale kadar.. öykünün gidişinden, kıza yazılan mektubun entrikalarından öyle etkilendim ki, sonunda çok şaşıracağımı sanıp, beklenti besledim.. belki bu entrikaya vurucu bir son gerçekten yakışabilirdi. yine de bu haliyle nahoş bir öykü değil tarafımca..
1. mektup ne kadar sıktıysa, 2 mektup o kadar alengirli. belki birine biraz dinginlik, diğerine de biraz alengir katarak daha dengeli, daha tadından yenmez iki mektup bulabilirdik..
normal şartlarda intihar eden, hele de altın vuruş gibi bir yöntemle, bir ebeveyn kabul edilemez. toplumun öğrenmişlikleri yüzünden elbette. nefretle okunabilecek aykırı bir öykü potansiyeli taşıyabilecekken, miras olaylarının doğru yerleştirilmesiyle, başarılı bir kurgu ve sevimlilik kazanmış..
son olarak, 2. mektupta olay örgüsü bir kaç cümleye sığdırıldığı için biraz zorlama ve nefessiz olmuş. ama olmasın, salınsın gitsin cümleler..
