(bkz: kaybolan hayllerinizden müessemiz sorumlu değildir.)
bugün sınava girerken amfinin kapısında karalaya karalaya koca harflerle yazılmış olarak gördüm bu yazıyı. önce yazıyı yazan neler yaşadı da yazdı diye bu yazıyı düşündüm, hangi hayallerini standart bi gelecek yaşamak için feda etti diye.
sonra bi anda içim burularak kendi hayallerimi düşündüm, 5 sene önce bu müesseseye gelirken ki hayallerimi. bi çoğunu artık delikanlılık döneminin maceraperest sanrıları olarak algıladığımı fark ettim. kimilerini öyle kaybetmişim ki , gözümün önünden salına salına giderken ne olduğunu idrak bile edememişim. kimileriyse öyle kaybolmuş ki sanki hiç benim olmamışlar gibi hatırlayamadım bile.
bi an sınavı falan unuttum. yapılabilecek bir şeyler olmalı diye amma ne mümkün, giden gitmiş. velhasılı insan büyüdükçe dünyası küçülür lafını iliklerime kadar hissettim. keşke en başında uyarsalardı beni, yine de zararın neresinden dönülse kardır. kalan bi kaç ayı bari en azından zaten küçülmüş dünyamda dünyamda daha da küçülmeden yaşayabilmenin planlarını yapmaya başladım.
hatta bu söz bence bütün üniversitelerin heybetli giriş kapılarındaki levhaların bir yerlerine kakılmalı ki gelecek olanlar da, hali hazırda gelmiş bulunanlar ders alsın. *
