Ömrüm boyunca kendimi en zavallı hissettiğim konuydu sevdiğimi söyleyememek.. Öylesine berbat bir duygu ki, insana kendini bir zavallı, koca bir hiç ve tek hücreli bakteriymiş gibi hissettiren bir durum. Yıllarca seversin ama platoniktir. Söylemek istersin ama söyleyemezsin. Arada pek çok sebep vardır. Bu sebepleri tek tek yıkmak imkansız değildir ama cesaret edemezsin. Yapamazsın, onun güzel giden bir yaşamı vardır, kendi boktan durumunu ona bulaştırmaya kıyamazsın.. Eyvallah belkide bu asil bir davranış ama onun için iyi olanı düşündükçe kötü olan her türlü duygu bana giriyor. Bunları aşmanın tek yolu yeni umutlara yelken açmak. Fakat yürekte o ateş yanarken bunun imkanı olmuyor..
Bilenler bilir.. kalbe söz geçirmek, koca bir file obafemi martins taklası attırmaktan çok daha zor. işte ben bu yüreğin araf'ında cengiz kurtoğlu müzikleri eşliğinde kaybolmam gerekiyor. O son ışık sönenedek..
Not: Son umudumda tükendiğinde içimdeki yengeci çekiçle ezip bokunu dağıttıktan sonra, çorba yapıp içeceğim.
