ne ilginç bir duygu bu. insan herşeyi özleyebliyor. bir hayvanı, bir kişiyi, bir alışkanlığı, herşeyi... elinde değil bu özleme işi. başka şeylerle ilgilensen, hayatın çok yoğun da olsa o duygu çöreklendi mi içine hiçbir şey çıkaramıyor kurulduğu yerden. için için bağırıyorsun özlediğin şeye kavuşmak için. yeri geliyor çat diye bir yiyeceği özlüyorsun, aş erercesine istiyor canın. yeri geliyor uzaklardaki arkadaşını görüp ona sarılmak, dokunmak istiyorsun. ama peki alışkanlıklar? uzun süre yapıp da bırakmak zorunda kaldığımız şeyler? hayatımızda eksiklikleri üstünden ne kadar zaman geçerse geçsin belli oluyor. yerine başka bir şey koyuluyor kimi zaman, kimi zaman da yerini hiçbir şey doldurmuyor. iki arada bir derede kalıyorsun. elinde olsa özlemini duyduğun şeye koşacaksın ama imkansızlıklar devreye giriyor bir yerde. hep bir şeyleri özlemek kaderim oldu ama son zamanlarda dayanma gücüm de zorlanıyor. özlemle sanki ruhumu çekiyor birileri bir yerlere ama gidemiyorum...
