1990 lı yılların sonu, o zamanlar hala bilet var, atıyorsun kutuya bir müddet sonra yanıyor otobüs esrarlı bir koku alıyor, hikayem bu zamanlara denk geliyor, arkadaş grubu ile şimdilerde hatırlayamadığım bir hattın otobüsüne ikamet ettik. Otobüs adeta mahşer yeri içeride bilet yanmasının vermiş olduğu hafif yanık kokusu ve puslu bir hava, keşmekeş, kalabalık ve lahmacun kokusu içerisinde yolculuğumuz devam ediyor. otobüs git gide kalabalık oluyor, ilk okullarda ders olarak bu durakta şu kadar kişi bindi, şu kadar kişi indi, şu oldu bu oldu desen 4. durakta çocuk sınıfta kalır öyle bir kalabalık.
Şoförün yanına ilişmişim, ikarus otobüs vitesler tak tuk atıyor filan, hararetli, hararetli gidiyoruz. Otobüs iyice kalabalık oldu, ve şoförden beklenen replik geldi sıkışın ortaya ilerleyin, ancak ilerleyen yok, aynadan şoför kesiyor, bende yancılık yaparak aynadan bakıyorum evet orta taraf boş, ancak ilerleyen yok, şofor bir sonraki durağa yaklaştığında yine aynı sözleri sarf ediyor ancak tık yok, tekrar yola çıkıyoruz, önümüz boş, şoför yaradana sığınıp köklüyor gazı, bana şöyle bir bakıyor, sıkı tutun diyor, düşünüyorum sanırım çok hızlı gidicez, ancak o anda acı bir fren zınk diye duruyoruz, insanlar öne doğru uçuyor, üzerime bir kalabalık hücum ediyor.
Yanda koltuk da bulunan o zamanın ne olduğu belli olmayanı bu zamanın apaçisi soruyor,
Napıyon yeeeaaaa
Şofor sessizce cümlesini sarfediyor ; Yolcuları yerleştiriyorum !
Otobüsten ses yok, herkes ilerlememenin vermiş olduğu suçluluk duygusu ile lahmacun kokusunu içine çekiyor.
O andan sonra otobüste bir boşluk oluşuyor, hakikaten yılların verdiği tecrübe ile şoför abi nasıl yerleştirdiyse insanları otobüs boş bir havaya bürünüyor, sonraki durak da yolcuları normal seyrimizde alıyor ve ilerliyoruz...
