alacakaranlık çöktüğünde bir de gariplik çöker üstüme. işte o anlarda hiç görmediğim, hiç bilmediğim onu özlerim. nerededir, kimdir asla bilemem, ama içim çekilir. nefes alış verişim yavaşlar. öyle bir histir ki bu, hem kendimi çok yalnız hem de tamamen onunla hissederim. güneş tamamen siyahlarını giyene kadar gitmez o, bırakmaz elimi. sonra ellerini çeker yavaş yavaş, kendime gelirim... sanki günlerce ağlamış gibi ıslak, saatlerce kahkaha atmış gibi gevşektir ruhum. uykuya dalarım, uyandığımı sanarak gerçek hayata.
