7 den 77 ye programı başladığında önce buzdolabından bir salatalık alıp sonra bağıra çağıra şarkı söylerken barış abimizin alkışlarıyla sahneye çıktığını hayal etmekti 80 lerde çocuk olmak ve adile naşit'in öldüğünde 2 gün okula gitmemekti , televizyona küsmekti 80 lerde çocuk olmak ... en acısı da mahallenin çimenlik boş arasalarında akşamlara kadar top oynamaktı ... şimdiler de etrafımızda ne boş arsalar kaldı , ne çocuklar için masal anlatan ton ton bir teyzeler ne de uzun saçlı ,güler yüzlü ,hiç bir şeye kızmayan o muhteşem güzel sesli insalar ...
