Raskolnikov yeniden yürümeye başladı. ''Acaba nerede okumuştum?'' diye düşünüyordu bir yandan da, '' idam mahkumunun biri ölümünden bir saat önce, yüksek bir dağın tepesinde, ancak iki ayağının sığabileceği kadar daracık bir yerde yaşaması gerekse; çevresindeyse uçurumlar, okyanuslar, sonsuz karanlıklar, fırtınalar ve sonsuz bir yalnızlık olsa, yine de o bir avuç yerde ömrü boyunca, binlerce yıl, sonsuza dek yaşamayı, o anda ölmeye yeğleyeceğini söylemiş. Tek ki yaşasın! Yalnızca yaşasın! Aman tanrım, bu nasıl gerçek böyle! Bu nasıl gerçek! insan ne alçak yaratıkmış!'' Raskolnikov bir dakika durup düşündü, sonra ''Bunun için bir insana alçak diyen de alçaktır!'' diye
ekledi.
