insan sevgisi solcu veya sağcı olmaktan tamamen bağımsız bir kavram olduğu için yanıltıcı bir terkip olmuştur.
insan sevgisi genellikle aileden devir alınan bir duygudur.
misafirini güleryüzle karşılayan bir evde büyümüş bir çocuk muhtemelen soğuk bir insan olmayacaktır.
insanları küçümseyen , parasızlıkları , güzel olmayışları , huyları yüzünden yerden yere çalan bir aile ortamının evladından da sevecen bir insanın oluşmasını beklemek beyhudedir.
doğu anadolu ve orta anadolu kökenli olan solcular da sağcılar da -çok sürpriz olmazsa- genellikle insan sevgisine yabancı olmayan tiplerdir.
şehir hayatında büyümüş , daha çok modern ortamlarda bulunmuş insanlarda ise sevecenliği bulmak biraz daha zordur. Sevecen olarak tanımladığınız tiplerin de yine evlerinde modern değil geleneksel kültürün hakim olduğunu görürsünüz.
solcu , sağcı , dinci bir grup insanı bir arada yaşamaya zorlarsanız, başta ideolojik gruplaşma olsa da sonradan, yetiştikleri aile ortamına göre gruplaşacakları düşünülür. Sevecen , geçimli insanların bir grup , kibirli-geçimsiz insanların diğer bir grup olacağını görürüz. 'Sol daha humanisttir' demek en az 'sağ daha hümanisttir' demek kadar önyargılı bir ifadedir.
insan sevgisi usta-çırak ilişkisiyle sadece ve sadece aileden öğrenilen bir davranışlar topluluğudur. ideoloji insan sevgisinde ihmal edilebilir bir şeydir.
