kendimden utanıyorum. hiç olmaması gereken bir kişiye, hiç hissetmemem gereken duygular beslemeye başladım. ve bunun sonu hiç iyi değil. evet, hislerimin kimseye bir zararı yok, içimde yaşıyorum, kardeşimden başka kimse de bilmiyor. gene de içimdeki huzursuzluğa engel olamıyorum. savunduklarım ve inandıklarımla hissettiklerimin çelişmesi ne de zormuş, bugün daha da iyi anladım.
