yakın akrabalarıyla altlı üstlü oturmuş, merdivenleri halıser kaplı, kapısının önünde bir yanı kırık çekyat bulunan nesle aşinayız, o neslin çocuklarıyız evet.
evet, ayakkabılarımızı ta alt demir kapıda çıkartır, alt kapıda ev terliklerimizi giyer öyle çıkardık. tamam bu da kabul.
ama artık toplum düzenine geçtik sevgili alt komşum. kocanın ayakları zift gibi kokuyor. adam eve geldikten sonra apartmanda nefes almak imkansız. koca apartmanda 30 kapı var, bir tek sizinkinin önünde yığınla ayakkabı duruyor. defalarca şikayet ettim, defalarca ayaklarımla sürüyerek ayakkabılarınızı merdiven boşluğuna attım. hatta kapına yazı yasıp astım. yok umrunda bile değil.
tamam güzelim çok kuğlsun, kimseyi iplemiyorsun da al şu ayakkabılarınızı içeri. ya tamam alma allahın cezası bari sadece bir çift bırak kapıda. ya yazlık sandaletlerini bari kaldır insan evladı değil misin? insan pullu abiye ayakkabısını bile kapıda bırakır mı? koy kutuya kaldır şunları gardropuna.
duydum ki arkamdan rahatsız oluyorsa ne yürüyor merdivende, asansöre binsin demişsin. yok ya sana mı soracağım güzelim. benim klastrofobim var. binemem asansöre. nefesimi tutar 7 kat merdiven çıkarım yine de o asansöre binmem.
ben pes etmedim, yarın sabah 6 da mavi çöp poşetine dolduracağım kapındaki tüm ayakkabıları. valla bak. çöpün yanına bırakacağım poşeti de.
yatak odanızın üzerindeki oda benim, daha detaylı yazacaktım ama sözlüğün bunları duymaya hazır olduğundan emin değilim. sizin yüzünüzden geceleri ağır metal dinlemeye başladım. başka türlü uyku girmiyor gözüme.
