bundan 2 ay oncesine kadar halaskargazi caddesi uzerinde kaldirimin uzerine cikmis, aracin icinde birisini beklemekteyim. ya arkadas saf oldugumuz disardan belli oluyor heralde nerede cakal beni buluyor.. neyse geldi birisi; abi camini acarmisin, bisey soylicem abi, lutfen abi, abi, abi, abinin amina koyayayim e mi! actim cami...
-abi cok acim bana bi yemek parasi verir misin!?
+acsin oyle mi? (indim arabadan ilerdeki simitciyi isaret ederek gel benimle dedim)
bu sirada bu vatandas; abi ben tek kisi degilim 3 arkadasim daha var dedi. tamam dedim. simitciye geldik bu vatandasa 8 simit ve 4 adet peynir aldim bide ya 5 ya da 10 lira verdim ki icecek alirsiniz kendinize diye. hava da yagmurlu bu arada.
neyse hadi iyi aksamlar afiyet olsun dedim baktim yine birseyler istiyor.
yikama yaglama faslini es geciyorum.
-abi biz istanbulda mahsur kaldik bize yol parasi verir misin?!
+once geldin acim dedin, sonra aciz dedin, siz kuru kuru yemeyin diye icecek parasi bile veriyorum sana sen kalkmis hala benden para istiyorsun! beni sinirlendirme git yanimdan dedim.
insanlara iyilik yaptikca hep yardim ettikce bu anim gelir aklima.
ulan be amina koydugumun evladi neden ac gozluluk yapiyorsun? ben ki arabada bekliyorum usumeyeyim islanmayayim diye sen benden birsey istiyorsun ve ben sana yardim ediyorum. yardim ettikce yuzsuzlesip daha da istiyorsun. senin ben amina koyayim e mi?
bugun aldigim bir karar var sozluk; is disinda kendimi insanlardan soyutlayacagim. artik kimseye iyilik yapip sonrasinda uzulmek istemiyorum. kendimi keriz gibi hissediyorum cogu zaman. bu yazdigim basima gelenlerden sadece bir tanesi! bundan sonra insan degil, hayvan sevecegiM.
