kişiden kişiye değişen kitaplardır.
kimimiz orhan pamuk'un benim adım kırmızı kitabından çok etkileniriz, kimimiz kemal tahir'in devlet ana'sından.
zaman zaman kişinin içinde bulunduğu ruh haline göre değişen, o an kendini anlattıgını varsaydığı ve yıllarca unutamayacağı bir kitap olabilir. tuna kiremitçi'nin yolda üç kişisi ayşe kulin'in adı aylin i.
üniversitenin ilk yıllarında her anadolu çocugu gibi benim de var olan sistemi değiştirmek gibi hayallerim vardı. hala da var ama o ayrı bir yazının konusu neyse biz asıl konuya dönelim.
şekil olarak çok hoş görünen, okulun havalı kızlarından birisi olarak gösterilen kızlardan birisi ile felsefe dersinin arasında tanışma ve tartısma fırsatı buldum. fırsat bu fırsat ya bugüne kadar felsefe hakkında ne duyduysam ardı ardına sıralıyordum. epiküros'u övüyor, aristo'ya küfrediyordum. konusurken ağzımdan salyalar fışkırıyordu. kız pür dikkat beni dinliyordu ve ben cümle kurumunda hata yapmamalıydım. elimden geldigince kısa ve net konusmalıydım, cümlelerim kısa yoldan hedefine ulaşmalıydı.
aradan on dakika geçmişti, boğazım iyice kurumus, susamıştım. fakat su alacak para'da cebimde yoktu. ara ara sesim inceliyor, oray eğin gibi yumuşuyordum. hararet yükseldikce sesim nihat doğan gibi çıkmaya başlıyordu. ve karşımda pür dikkat beni dinleyen kız artık benimle taşşak geçiyor hissine kapılıyordum. artık konuşmaktan yorulmuştum. ve susma kararı alıp, kıza bir kitap önermeyi yeğledim. friedrich nietzscheinsanca, pek insanca kitabı verip gittim.
iki gün sonra kitabı geri getirdi. yüzünde anlamsız bir ifade vardı. ağzından dökülecek cümlelere odaklanmışken yeni aldığı rujun doldunlaştırıcı özelliğini keşfetmiştim.
-nasıl buldun kitabı?
- ya ben bu tarz okuyamıyorum, yanı benım için cezmi ersöz önemlidir.
butün hayallerim yıkılmıştı. gidip camii'de namazımı kıldım. o günden beri bir daha her hangi bir kıza kitap önermemeye yemin ettim.
(bkz: ya sözlük bu böyle bir şaşkınlığımdır)
