bilmiyorum artik anlami var midir, ama yazayim bir seyler..
biliyorum bana kizginsin. cunku o kadar yaptiklarina ragmen, seni yeterince takdir etmedigimi, sevmedigimi dusunuyorsun. belki de benimle ugrasmaktan yoruldun. bak bu da olabilir.. evet, yorucu bi insanim.. kabul. digerleri beni senin gordugun sekilde gormedikleri icin disaridan sorunsuz bi adam gibi duruyor olabilirim. ama sana ic yuzumu gostermeyi sectim, biliyorsun. bunun icin epey baski yapmistin bana zaten, hatirlarsin. ne yapabilirim peki zeytin? ben boyle bir adamim iste. sevgisini gosteremeyen, annesine bile hosgeldin, gule gule disinda sarilmayan bi adamim yani. ama bu sevmedigim anlamina gelmiyor..
biliyor musun, hayatta karsisinda agladigim tek insan sensin. hic kimseyi bu kadar takmazdim ben. en en sikistigimda "eeh siktir git sayiyla mi verdiler seni" der doner giderdim. kimseye mecbur degildim cunku. kimse benden daha degerli degildi. kimse benim varligimdan ustun olamazdi.
ben hic boyle sevecegimi dusunmezdim. sevebileceklerini sananlari da dunyadaki en salak insanlar olarak nitelendirirdim. ask, mesk vs. hepsi taktikti. iki uzaklara bak, gozlerinin icine hafif sert bakarak sakin bi ses tonuyla konus, uc gun icinde yataga atip gunleri biraz daha tuket. olayim buydu yani. sen olmasaydin da muhtemelen boyle gidecekti. tiksinmistim cunku hayattan, insanlardan. cunku kimse saf degildi. boyle saf asklar sadece romantik filmlerdeydi.
filmler gercek olamazdi.
oyle miydi?
oyle degilmis iste... seninle gecirdigim o yirmi gune donup donup bakiyorum hep. alip bu zamani film yapsan kapali gise oynar yeminle. hayir, ucuncu sahis olarak bakiyorum.. valla biri bana anlatsa bunlari, labisiktirgitaminim der gecerdim. ciddiyim kizim. tophane, moda, fayton, aya yorgi kiraathane, akdeniz, karga, yilbasi, asansor, bu son olsun vs. vs. vs.
ozledim. ozluyorum. cok ozluyorum. seninle ilgili herhangi bir sey aklima gelince once yuzumu aptal bi siritis kapliyor. kendi kendime guluyorum. mesela gecen gun webcam muhabbetinde o cektigin yaaaa'yi her hatirladigimda anira anira kahkaha atasim geliyor * ama sonra biraz daha vakit gecince, bu sefer icimi bi uzuntu kapliyor. hep boyle oluyor bu. insan hayatinin en guzel gunlerini gecirdikten sonra daga vurunca kendini, psikolojisi de corba oluyor. nasil anlatayim bilemedim. benim yerimde olman lazim diyorum sadece. bu isi yapmayan anlayamaz ne yazik ki..
en cok neyi ozluyorum biliyor musun? ismimi soyleyip yuzume gulumsemeni. o sicakligi, o safligi, o sevgiyi hayatim boyunca gormedim.. ve ben sanirim buna da asik oldum.
