sabahın kör saatinde serviste yanımda oturan kış günü güneş gözlükleriyle dolaşan tikicanın yaptığı eylem. ama öyle böyle değil. sürekli ya sabır çekiyorum kulağımdaki müziğin sesini açıyorum olmuyor olmuyor ses beynimde zonklamaya devam ediyor en sonunda önümde oturan eleman dayanamayıp patlıyor "yeteeeer bee bu ne sabah sabah.insan gibi çiğne şunu" veee kuzucuk için mutlu son. tikicansa o anda yuttu sanırım sakızı şoktan bir daha sesi çıkmadığı gibi sanırsam bir daha servise de binemiycek.
