artık tüm düşüncelerimin içerisinde ısrarla ızdırap çekmek isteyen kendimden sıkıldım sözlük.her beraber olduğum kadına aşık olmaktan ise paramparça oldu yüreğim.daha birini unutmadan diğerini kalbin içine alabilmeyi başarmayı bırak, onu bir çırpıda kaybedip hüznüyle boğuşmayı meslek edinmiş gibiyim kendime,her şey kendiliğinden ilerlerken bir dokunuşla her şeyi berbat edip,kendiliğinden düzelmesini beklemek zaten tümüyle yerle bir eder bedeni.kaybolup bir tende tüm gece savrulurken hayalde,gerçekle yüz yüze gelmek mi koyar,bu yüzden midir hayallere sarılıp uyumak,resmetmek,çizmek bir kadını olmadığı gibi var etmek beyninde.gerçeğin dikenlerini batırırken kendine,acıya olan alışkanlığından mı hiç sesin çıkmıyor,görmezden geliyorsun gerçeği.
uyan bak kaldı mı böyle kalp her seferinde acıyan,kanayan,dışarıdan taş gibi görünüp her dokunuşta acıdan inim inim inleyen.anlaşılmayan,aşağılanan.
soruları biriktirip hepsine tek bir cevap verilebilecekken karmakarışıklığın içine düşür sen kendini,çıkama oradan,otur bekle bir el uzansın da çıkarsın seni girdaptan sessizce bekle.var olmayı dene hiçliğin içinde.
