Çocukken hep harika resimler yapmak için uğraştım.
sevdiğim kızın resmini çizemedim,beceriksizdim
kızdım kendime,bağırdım,nefret ettim.
sonra büyüdüm biraz
ve anladımki resim yapmak yerine,
fotoğraf çekmek daha kolaymış.
sonra bir fotoğraf makinesi istedim babamdan.
sevdiğim kızın fotoğrafını çekmek için.
hayır dedi babam,olmaz paramız yok.
kızdım kendine,bağırdım,nefret ettim.
sonra farkettim ki,
benim kaderimde,
bir şeyleri görüntülü resmetmenin yeri yok.
ve aldım elime imgesel fırçamı
perspektif bir kadrajla bakıp hayata
düşüncesel denklanşörüme bastım ve sevdiğim kıza şiirler yazdım.
anladım, ben şairdim. ve işim daha zordu diğerlerinden çünkü yazdıklarımı, insanların beyninde resmedebilmeliydim...
