tamda bu sabah bu acı duyguyu iliklerime kadar hissettim, tam 45 saniye boyunca adeta yerin dibine girdim çıktım. ne kötü bir duygudur o öyle.
bu sabah sınıfın en köşesinde oturan şahsı, miyopluğumunda etkisiyle bir arkadaşıma benzeterek "aaa sende mi burdaydın" diye önce uzaktan seslendim. sonra hızlı adımlarla ilerlerken "nasılsın ya? görüşemedik bir türlü? nerelerdesin?" sorularını yönelttiğim şahıstan, herhangi bir yanıt alamayınca bu işte bir bit yeniği olduğunu anladım. tam yanına vardım hala suratıma "noluyo gerizekalı" dercesine bakmaktaydı. duraksadım, o an filmi geriye sarmak istedim. olmadı saramadım. "yaa şey burcu, sen değil misin yaa" dedim panik halinde. şahıs gözleriyle yine gerizekalı diyerek kafasını korkmuş bir şekilde iki yana salladı. o sırada çok sayıda insanın olanları izlediğini farkedip tam olarak yerin dibine girdim. evet, sanki hepsi kahkahalar atıyordu, hepsi gerizekalı diyordu, hepsi hepsi hepsi... bozuntuya vermeden hızla yerime gidip telefonumu kurcalama tekniğimle olanları unutmaya çalıştığım tüm saniyelerde dibine kadar gerizekalı hissettim kendimi.
