çocukken okuduğum bir romanda çocuğun biri günlüğüne isim vermişti. ben de sana isim vermek isterdim ama o çocuk mahallede en sevdiği arkadaşının ismini bırakmıştı günlüğüne. benimse mahallede hiç en iyi arkadaşım olmadı mahalle maçlarına bile kimse bulunazmazsa kaleci olarak çağrılırdım. ya da bir oyuna başlanırken ilk ben ebe olurdum ve ben ebelikten çıkınca oyun biterdi. sana verecek bir isim bulamadım işte. neyse.
bugün çok farklıydı benim için. manava gitmek zorunda kaldım. annem manavla iletişim kuramayacağımı bildiği için elime bir kağıt tutuşturdu. kağıtta bir kilo patates yazıyordu. manava gittim kağıdı gösterdim. önce manav biraz baktı bana. o sırada tedirgin oldum acaba kaçsam mı diye düşündüm ama yine de bişey söyleyemedim. sonra manav elime bir poşet tutuşturdu ben de elimdeki beş lirayı tezgaha bırakıp hızlıca çıktım manavdan. garip bir deneyimdi benim için. bildiğin patates satın aldım sözlük. şimdi annen o kağıdı yazıp da vermese bok alırdın deme. gün gelecek kağıt olmadan da patates satın alabileceğim. belki de soğan bile alırım. ama kim bilir işte zaman gösterecek.
