insanların belleği doğanınki kadar zayıf değilmiş.acı,insanın kalbine dokunduğunda keskin uçlu bir bıçağa dönüşür ve derin kesikler bırakırmış kalbin üzerinde. özellikle de içimizde yarıklar açan acının temelinde çok sevdiğimiz birinin kaybı varsa...
ruh dünyamızda şiddetli fırtınalar yaratan acıyı hafifletmenin yolu,onu dişarıya aktarmakmış...
bazen kalbimizde boy veren mutluluğun ömrü,bir kelebeğinki kadar kısa oluyormuş...
