pistir insan. neredeyse oraya taşır pisliğini. bir bakarsın yığmıştır çöpleri evinin dışına bir bakarsın balkonundan atar aşağıya.
ya da dili durmaz kirletir duru suyu çirkin laflarıyla. bazen birbirine düşürür derdi olmayan iki kişiyi. bazen de iftiralarıyla mahveder hiç olmadık birinin geleceğini...
ya da öldürür sanki canı kendi vermiş gibi. kıyar bazen en yakınına geçirdiği günlerin hiç hatrı yokmuş gibi.
bazen de çok mutludur başka bir insanla. ayları yılları geçer ama insan ya yetinmez elindekiyle düşer aklına olmadık şeyler. bakarsın basar tekmeyi en sevdiğini sandığı sevdiğine...
yaptığı kötülükler o kadar çoktur ki kendine, çevresine, dünyaya...
belki de hep böyle olmaz insanlar. belki de gerçekten insan olmanın manasını çözmüş vardır birileri... derken görmek istediğimiz o "insan" işte çıkar karşımıza. olmak istediğimiz, olanı görmek istediğimiz ismail abi.
bakışıyla saflığı gösteren, bir lafıyla içimizi titreten, abim derken sadece abim derken gözyaşlarını sel eden. o gemi mutlaka bir gün gelecek diyerek,bıkmadan usanmadan deniz kenarında el salladığı gemileri beklerken,umut etmeyi hatırlatan. umudun güzel şey olduğunu gösteren. serkan keskinle hayat bulan belki de ama işte sonucu mükemmel bir adam olan ismail abi.
