binlerce yıl çin'den öğrenip gene çin'in güneyinden gelenini alıp içtiğimiz zıkkım. türkçe de değildir zaten çay. nasıl ki mal bize çin'den geldiyse malın adı da oradan gelmiştir.
yıllarca kendimi şeker hastası gibi görme nedenimdir. içine o kadar çok şeker atarım ki şeker tadı çayı bastırır. anam, babam ve gören herkes de "çayı şekere at" gibi boktan ama yerinde şakalar yaparlardı. geçen bana böyle bak* diyen hatunla konuşurken anladım ki çayım tadı şekersiz bir boka benzemiyor. granül kahveyi kupada iki şekerli içiyorum. hatta şekersiz de içsem oluyor ama çay için böyle bir şey söz konusu bile olamıyor.
çay o kadar içimizden bir şey ki tadını sevmediğimi 30'uma birkaç ay kala anladım. çayı yurdumuzda tüketildiği biçimde ve ingilizler gibi sütle içiyorum ama şekersiz gitmiyor işte. bir ara tatar çayı/nogay çayı da denemeyi düşünüyorum ama ondan da çok umutlu değilim.
