Sevdiğin birini yitirince bir yanın onunla beraber kaybolur.Terk edilmiş hayaletli bir ev gibi buruk bir yalnızlığa esir olur, eksik kalırsın.içinde bir sır gibi, gidenin yokluğunu taşırsın.Öyle bir yara ki üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin canını yakar.Öyle bir yara ki iyileştiğinde bile kanar.Bir daha gülemeyeceğini, hafifleyemeyeceğini sanırsın.Karanlıkta el yordamıyla ilerler gibi akar hayat.Önünü göremeden, yönünü bilemeden, sadece şu anı kurtararak...Gönlünün kandili sönmüş, zifiri gecede kalmışsındır.Ama işte ancak böyle durumlarda, yani iki göz birden karanlıkta kalınca , bir üçüncü göz açılır insanda.Kapanmayan bir göz...Ve ancak o zaman anlarsın ki bu elem sonsuza dek sürmeyecek.Hazandan sonra başka mevsimler gelecek, bu çölden geçince nice vadiler ve bu ayrılığın ardından bir ebedi vuslat...
