en büyük nedeni atalarımla gurur duyuyor olmamdır. bir göçle başlayan yolculuğu dünyanın gördüğü en büyük güçlerden biri haline getirenlere saygı duymaktır. çin imparatorluğunun yada roma imparatorluğunun esiri olmayı kabul etmeyip isa'nın önünde diz çökmeyen kendi bileği ile yüreği ile destanlar yazan atalarımı sadece eleştirebilmek için gerçekleri hep kötü görmeyi kabul etmiyor olmamdır. batı özentisi olmamakla alakası büyüktür aynı zamanda. atıyla türk askerlerini ezen liderlerin heykellerine baktıkça haçlı seferlerini püskürten, dünyaya meydan okuyan atalarını hatırlayıp gurur duymaktır.
ama tabii ki bu sevgim gerçekçidir. osmanlı'nın neden yıkıldığını bilip küllerinden doğan türkiye cumhuriyetine büyük saygı ve sevgi beslememle aynı nedenlerdir. neyin ne zaman hangi şartlarda nerede ve neden olduğunu ayırt edebilmekle alakalıdır. çuvaldızı kendime batırırken iğneyi de birilerine batırmayı unutmamakla alakalıdır.
birilerinin söylediğine değilde neyi söylemediklerine bakarak olayları analiz ettiğim zaman ortaya çıkan gerçeklerdir osmanlıyı sevme nedenim.
osmanlı için katil diyenlerin çok sevdiği, ideal yaşanacak yer olarak gördüğü ülkelerin engizisyon mahkemelerini bilmektir, cadı diye kadınların yakıldığı günleri unutmamaktır.
bizden yıllarca korkan dünyanın artık korkmaya ihtiyacı yoktur. biz kendimize duyduğumuz nefretle kendimizi zaten yok edeceğiz gibi görünüyor. bu kişiler, camilerden yükselen ezan sesiyle kiliselerde çalan çanların farkını "din" ile değilde atalarımızın yürekleriyle alakalı olduğunu tekrar anlayabildiği zaman tekrar gücümüzü toplarız ama bu insanlarla biraz zor görünüyor maalesef.
