hayatımın çok boş olduğunu, sevilmediğimi ve sevilmeyi hak etmediğimi, değersiz olduğumu düşünüyorum. her gün uyan, ye, iç, yat. sadece bu. maneviyat bakımından da müthiş bir boşluk içerisindeyim, namazlarımı artık kılmıyorum, zira o eskiden ara ara yakaladığım huşunun artık uzağından yakınından geçemiyorum. her zaman değilse de bazen müthiş bir hoşnutsuzluk hissiyatı sarıyor her bir yanımı. ölmeyi arzuluyorum. ama sabah kalktığımda geçiyor, yeni bir güne uyanıyorum, akşam olunca ise tekrar karanlık dehlizlere dalıyorum.
