usta birgün milanodayım. yıl 1809. . napolyon, ben, lancelot ordunun başındayız. ordunun sol kanadı bende. amaç ana ordu kapışırken italyanları çepeçevre sarmak. neyse amk önce cossacklarla bir güzel azalttık ibneleri. sonra büyük bi borazan eşliğinde bağırıyorum. "hücum!" yanımda sadık subaylarım, arkamda bir avuç vatansever fransız, bonaparta takviye gidecez. o an kulaklarımda dombra çalıyor. tabi piçler bizi leblebi gibi avlıyolar. sağ tarafımdaki asker boğazından vurulmuş hemen önce. biz gene devam tabi. sonra düşmana az kala çekiyorum kılıcımı başlıyorum ona buna sokmağa. birden ayağımda bir acı, hemen ardından yanma ve gözümün kararması.. ayağımı yarmış orospu evladı. son gayretimle boğazına soktum kılıcımı sonuna kadar. sonra napolyonu beklemeden emri verdim topçulara. dövün amk topraklarını ! yavaş yavaş hissizleşmeye başlıyo ayak. ama o acıyı anlatamam. neyse topçular bir dövdü moruk. milano ordusu paramparça. napolyon tabi merak içinde. hangi liseli verdi bu emri diyor. neyse oğuz kağandan beri asil kanımda mevcud müthiş askeri zeka ile emrimdeki süvarilere tüfek verdiriyorum. böylece uzaktan mıh gibi avlatıyom şerefsizleri. yakın savaştada çekiyolar kılıçlarını ölümüne girişiyolar. neyse efenim benim ayak pert. yaverime dizimi sıkıca bağlamasını kan kaybı olmamasını söylüyom. tam bu sırada bi grup süvarı deli sikmiş gibi üzerime koşturuyo. yaverimin yardımıynan atıma biniyorum. kılıcımı çekiyorum, ya allah üstlerine ! bir tanesinin kelleyi alayım derken benim gövdeyi delik deşik ediyorlar. son gayret birinin tam göğsüne sokuyom kılıcı. sora attan düşüyorum. gözümü açtığımda karşımda diana. ileride evimin karısı yapacağım konsül kızı. sonra gerçekten uyanıyorum amk. oturup biraz total war yaptıktan sonra okulumun yolunu tutuyorum. (bkz: liseli vardı ya ah o lisesi)
