yalnızlık.. yalnızlıktan falan korkmuyorum yanlış anlamayın, benim korkum yalnızlığıma alışmak.
gerçi şuan en yakınım kendisi. of be sözlük çok dertlendim şimdi. 3 kişilik grubumda iki en yakın arkadaşımın da aynı dönemde sevgilileri var ve çift çift takılıyorlar. ben resmen yancıları gibi oldum, utanmasak birbirimizi facebookta anne baba ve kız üçgeni şeklinde kaydedeceğiz. müdavimi olduğum bir cafe var ev gibi çok sevimli ve bir aile işletiyor, oraya tek başıma gidip kitabımı okumaktan falan keyif alır oldum. tek başıma alışveriş yapıp tek başıma yemek yiyorum. işin kötü kısmı ipodum ve kitabım yanımdaysa zamanın nasıl geçtiğini dinlediğim şarkı sayısını 3 dakika ile çarparak anlayabiliyorum..
korkuyorum sözlük. bilinçaltıma ne attıysam önüme bu yalnızlığı serdi, birinin gelip karıştırmasından ve bilincimin altında kalmaktan korkuyorum. beklemekten de vazgeçtim artık, olacağı varsa kader.
