Kafasına göre yaşamaya alışmış değil de kendi düzenimi kurmuşken zor gelir oldu dönüşü düşünmek. Hem zaten hiç düzensiz bir hayatım olmadı. kendi yemeğimi yapmaya, işlerimi kendi başıma halletmeye o kadar alışmışım ki daha okul bitmeden geldiğim tatillerde bile hissetmeye başladım geriye dönmenin zorluğunu. Hem bu sıkıntılar varken bir de aileme karşı sorumlu hissediyorum kendimi. Dört gözle mezun olmamı bekliyorlar biliyorum. Uzakta olmak zor aslında. yine uzakta olduğum bir zaman babamın kalp krizi geçirmiş olması galiba beni geri dönmeye ikna eden. Evet sonunda onlardan ayrı olmayacağım, içim elvermeyecek. Ama sadece şu dönüş sıkıntısını atlatacak bir yol arıyorum...