korkumudur kargaşamı bilinmez... sadece dünyalık bir endişe mi yoksa ölüncede mi endişe duyacağız ne olacağımıza dair, buda bilinmez...
annen üzülecek, sus diyemeceksin dur diyemeyeceksin...
sevdiğin kalacak, sen gideceksin.
belki çocuğuna doyamayacaksın. belki kokusunu bile alamayacaksın...
söyleyeceğin sözler olacak belki. dileyecek özürlerin, sadece tövbe edeceğin hataların kalacak belki giderken yanına...
ya öldüğünde dünyadan geldiğini unutmamış olup pişmanlığa vaktin olursa?
diyrceksin ki daha iyi yaşasaydım. kalmasaydı içimde ukte, gezip görseydim. daha çok çiçek koklasaydım daha çok koşsaydım yalın ayak hayatın dikenli tellerinde...
ve mezarında yatarken canın sıkılmasın diye dinleyeceğin bir şarkın bile olmayacak.
var ise kıyamete kadar yalnız, yok ise ilelebet yalnız kalacaksın. yalnız gideceksin işte.
bu dünyaya nasıl geldiysen yine öyle gideceksin...
bu korku neye benzer ki başka?
edit: yazım hatası.
