Ve bir kez daha durdu zamanın içinde gözyaşlarım...
Bakmadı gerisine...
Akmadı.
Eksik bir parçanın ekşimsi acısını hissettim içimde.
isimsiz kramplar içinde kaçmak isterken ağrılı göz kramplarımdan şimdi de olduğum yerde tıkandım kaldım.
Hırslanıp daha çok nefret etmeye alışıktı bünyem...
Direndim son haddine kadar.
Zarar vermemek için...
Sonrasında söz vermemek için...
Ve bu yüzden yanlızca sustum...
