Pek de normal bir insan değildir. Belki 27 yaşına kadar bir-iki yakınlaşması olmuştur ama 'sevgili' denecek noktaya gelememiştir. Unutulamayan bir aşkın gölgesinden çıkamamaktır. Belki 'sevgili' denilen şey, karşılaştığında kapalı bir odada sanki duvardaki bir yarıktan gelen havayla yaşadığını düşünmek ve derin bir nefes almaktır, vedalaşırken ardından hüzünle bakmaktır. Sevgili maç izlerken çitlenen çıtır çerez, avm'lerde tadılan çilekli milkshake değildir, kayak yaparken ayağına taktığın kayaklar değildir, kahvene kattığın cofee mate değildir, playstation değildir. Uzun lafın kısası marketten alınan eğlencelik bir ürün olmamalıdır. Bu günlerde sevgililik ekseriyetle bu çerçevede ilerliyor, berke ece'yle takılıyor, bir ay sonra cemre'ye yazıyor. insanın bir onuru olduğuna inananlar bu onuru koruma adına yalnız kalabiliyor. bu tarz kavramları sadece etraflarındaki çıtırları tavlamak için kullanılan birkaç kelimeden ibaret gören ucuz şahsiyetlerin de alay konusu olabiliyorlar (örnekleri için önceki entrylere bakınız).
Evet gönlüne bir çiçek bulamamak, ışık saçan bir güzelin gülümsemesiyle neşe bulmamak zordur. en insani ama aynı zamanda en zayıf yanımız olan umutla yaşayıp gideriz. belki burda belki öte tarafta... Nasıl olsa yıllardır alıştık, birkaç ağır yalnızlık nöbetleri daha çekilir sonra hayat neşesi de gençlikle beraber sönmeye başlar, heybemize koyduğumuz birkaç değerli cevher bizi kurtarır diye umarak beklemeye devam ederiz. Kitaplıkta bir kitabın arasında 6 yıldır saklanan bir resme bakarız arada, ona bakmak bile yeter. bilir misiniz o duyguyu? 27 yaşına kadar sevgilisi olmamış adam böyle bir şeydir.
