uzun yıllar boyunca su götürmez bir gerçektir. çoğumuzun öğrencilik hayatı boyunca sebepli sebepsiz korkularla yüzyüze kalmışlığı vardır.
*ödevini yapmazsan sıfır veririm
*eğer susmazsanız sizi disipline veririm
*ödevini yapmayanlar şöyle bir ayrılsın bakalım
gibi tehdit ve korku unsurları eğitim hayatımızın adeta vaz geçilmezleridir. korku insana dairdir. nazım hikmet güzel ve yerinde söylemiş. evet korku insana dairdir. karanlık bir yoldan geçerken insanın korkusunu yenmesi için ıslık öttürmesi korkunun en doğal dışa vurumudur. fakat eğer bu korku bir yerden sonra sizi tehdit etmeye başlıyorsa işte orda problemler de başlıyor demektir.
son yıllarda yapılandırmacı eğitim ile beraber klasik eğitim anlayışı terk edilmeye başlandı. gerçi sınav sistemi olarak hala bir takım eksiklikler görülmekte yapılandırmacı eğitim için fakat en sevindirici noktası artık merkeze öğrenciyi alması. yıllardan beri süregelen öğretmen merkezli anlayış korku unsurunun eğitimin doğal bir parçasına olmasına sebep vermiştir. ilköğretimde dayak, ortaöğretimde disiplin, yükseköğretimde ise sınıfta bırakma tehditi korkuyla birlikte harmanlanıp öğrenciye verilmiştir.
korku ile yönetilen toplumlarda görülen tipik pasifize olmuş insan karakteri eğitim sistemimizde de ortaya çıkmış ve kendine güvensiz, ifade yeteneği sıfır, özgüveni olmayan bireylerin topluma katılmasına neden olmuştur. aman bize ne, aman boşver, aman ne derlerse onu yapalım şeklindeki koyun özelliği taşıyan nesiller yetişmiştir. bu tip insanların da en önemli özelliği başlarında bir çobana ihtiyaç görmelerinden kaynaklanan potansiyel sömürüye açık olmalarıdır.
basit diyerek geçmek çok yanlış olur. ufacık bir çocuğa "bak ödevlerini yapmazsan sıra dayağı atarım" şeklindeki tehdit onun özgüveni açısından bir darbe vurmakta ve tüm gelişim çağlarında bunun izleri görülebilmektedir. işte bu yüzden eğitimde korku unsurunun yerini samimiyet, dayakçı, korkulan müdürlerin-öğretmenlerin yerini ise birey yetiştirmeye önem veren kişilerin alması gerekmektedir.
