yönetmen erkek karakterler üzerinden filmi çekmiş çekmesine ya, filmdeki her erkeğin kendi gerçeği de kadınlara dair olaylar ile şekilleniyor.
filmi izlediğimiz/algıladığımız gözler doktora ait. ilkin doktordan başlarsak o deniz kenarındaki kentte çocukluğu geçen kişinin ne hayalleri vardı yaşama dair ama 'bu memlekette ne yaparsan yap sen de trajedinin/hastalıklı sistemin bir parçası olmaktan kaçamazsın' gerçeğini doktor ile çok iyi yüzümüze çarpmış yönetmen. güzel eşinden ayrılmış olan doktorun neden ayrıldığına dair hiçbir bilgi olmamasına karşın, aklımıza hemen bozkır hayatının/insanının zorlukları geliyor. kimi bu göz yaşartan ayaza direniyor gerçek kimliğini kaybetmek uğruna kimi de gerçeği görmezden gelerek kaçabileceğini sanıyor kendi saklı cennetine. o gerçek ise doktorun da dediği gibi gidecek/kaçacak bir cennetin olmaması. türkiye de aşağı yukarı aynı hayatları yaşıyoruz çünkü.
savcıyı ele alacak olursak, eşini aldatan savcı olayı anlatırken öyle kendinden emin ki 'yok yahu önemli bir şey değildi, küçük bir kaçamaktı' minvalinde 'zaten kadın da hemen affetti, unuttular olayı' falan filan. 'o müthiş güzellikteki' aldatılan kadının intikamı da müthiş güzellikte zira savcıyı mahvettiği gözlerinden/bakışlarından anlaşılıyor, kendi söylemini bir yana bırakırsak.
komiserin olayına ise kadın ve dolayısıyla çocuk üzerinden bakmak gerek. muhtemelen hasta ya da özürlü bir çocuk ve telefondaki konuşmadan tahmin edersek baskın/otoriter bir kadın imajı. türkiye de 'çocuk babasının çocuğudur annesinin değil' algısını yerleştiren erkek söylemi karşısında özürlü ya da hasta çocuğun da müsebbibi elbette erkek olacaktır düşüncesi altında ezilen komiser/baba. kaderine teslim olmuş her anlamda sigara da dahil olmak üzere.
şoför/arap ise kendi karısının köyünü sevmiyor ki o köyün çoğunluğu karısının akrabası.
katilin adamı öldürme nedeni kadın dolayısıyla adamın ölme nedeni de kendi karısı...
sonuç olarak, filmdeki gibi başroller hep erkek olmasına karşın senaryo sanki kadınlar tarafından yazılıyor anadolu'da.
