tam emin olmasam da doğaüstü statüsüne girer herhalde.
geçtiğimiz ramazan bayramında ankara'nın çubuk ilçesinin oymide köyüne rahmetli dostumuz aykut delimehmetoğlu'nun halini hatrını sormaya gittik.
daha defnedileli aşağı yukarı 2 ay geçtiği için mezar yapılmamıştı. sadece toprak yığını vardı.
kabri suladık fatiha okuduk falan. 2 arkadaşım ve ben çöktük mezarın başına. bakıyoruz öylece.
öyle bakakalmışken iimden birkaç kez "ulan allah'ın delisi, görüyorsan/duyuyorsan beni imare ver" dedim.
biraz sonra gurul gurul bir ses geldi. çok irkilmeden diğer arkadaşlara baktım, tepki vermediler. kendi kendime duydum sandım.
kabirden ayrıldık. ilçeye kadar gittik. arkadaşlardan birisi "sesi duydunuz mu lan" dedi. tüyler tiken tiken oluverdi güneşin altında.
bu olay; allah celle celaluhu'un hikmetlerinin toplu iğne ucu kadar olanı dahi değildir.
