ilk görüşte hissetmiştim hayallerimin erkeği olduğunu sende aynı şeyi hissetmişsin. Çok hızlı gelişti her şey çok kısa zamanda ikimizde birbirimiz için değerlerimizden hayallerimizden vazgeçtik. Karar verdik sonuna kadar gidecektik.
Kaç kişi şu koskoca dünyada ruh ikizini, hayallerinin insanını bulabilmiştir ki?
Mucize gibi bir şey başımıza gelmişti.
Ama hep düşünürdüm ben bu mutluluğu hak edecek ne yaptım diye, korkardım herşey bir gün bozulacak diye..
Her şey mükemmelken peki ne oldu?
Başta bir çırpıda vazgeçtiğimiz değer ve görüşlerimizin ikimizden daha önemli olduğuna karar verdin. Ve çok severken ayrıldın. Biliyorum beni seviyosun beni düşünüyosun unutamayacaksın da.
Ama bu yaptığın şerefsizliği de ben asla unutamam.
(bkz: pişman olacaksın günün birinde) ama ben orda olmayacağım.
Sanırım hayatta çok katı idealleri olan insanlar bunlardan vazgeçemiyo ve meleklerinden bu uğurda kopabiliyorlar. Mutsuzlukları uğuruna olsa bile.
Severek ayrılmak pişmanlıktır, acıdır, umutsuzluktur.
