aşk hormonlarla yakından ilişkilidir. hormonlar vücutta salgılandıktan sonra, hücrelere iletimi yavaş olduğu halde etkisi uzun süren bir tablo ortaya çıkarır. bu tablo sizin hal ve hareketlerinizde; saflaşma, her şeye pembe gözlüklerle bakma, çiçek börtü böcek kuş sevgisi ve hatta taş sevgisi olarak gözlemlenebilmektedir. hormonların etkisi geçmeye başladıkça aşık olduğunuzu zannettiğiniz kişinin o diğer insanlardan bir farkı olmadığını anlama, aşık olduğunuz duyguların acı çektirme evresiyle de (hayal kırıklığı dönemi oluyor bu) bir daha asla bu güzel duyguları yaşayamayacağınıza kendinizi inandırma, sonunda bu hormonların size yaşattığı zaman diliminin yarısı sürede karşı tarafı birtakım hatıralarıyla birlikte unutma eylemini göstermeye başladınız mı, yeniden hormonlarınızın sizinle dalga geçmesi sonucu buna benzer duyguları yaşayabilirsiniz.
ama insan hayatı boyunca hormonlarının oyununa gelecek değil ya. hepimiz ergenliği atlattıktan sonra hayatımızda iz bırakmış ve bir şekilde bize yön vermiş, hatırasıyla düşünmekten hoşnut olduğumuz insanları ve hatıralarını severiz. sevdiğimiz insanları unutmamak için bir maharetmiş gibi hatrımıza getiririz. bu eylem o kadar sıklaşır ki, bazen kendimizden korkup "ulan ben bu insandan başka kimseyi sevemicem galiba." yanılgısına düşeriz. işte orada bi silkelenip kendimize gelmemizde fayda vardır. unutmayalım ki "tüm grafikler bir gün mutlaka dengeye gelir" mantığıyla yetiştirilimiş bir nesiliz biz. hormonların tufasına düşmememiz gerekir ve bu bir defa bir kişi sevilir sendromunu hiç olmazsa başka insanlara hissettirerek onlarında hayallerini yıkmamalıyızdır.
