babam rahmetli olalı çok uzun zaman oldu, onun yokluğunu hissetmiyorum artık, aslında babamı kaybetmeden öncede varlığı ile yokluğu belli olmuyordu son zamanlarında hiç görüşmüyorduk, şimdi sözlükte ''baba ben yazar olduma muhtemel baba cevapları'' başlığına bir şeyler yazayım dedim düşündüm, düşündüm babam ne derdi diye bir sikim demezdi ben sorardım o bakardı.
bir an içim burkuldu, çocukluğum aklıma geldi babam eve gelirdi,tabi her zaman sarhoştur televizyon karşısına geçerdi sonra orada uyurdu biz tek kelime etmeye cesaret edemezdik, asla sert bir baba olmamıştı tek bir fiske bile vurmamıştır. baba ile çocuk arasında sevgi bağa olur ya o bizde yoktu.
bazen yanına giderdim masasında otururdum bana içki getirirlerdi çok hoşuma giderdi koca adamlarla içiyordum arkadaşları alırdım giderdim onlar yanımda otururdu ben içerdim onlar bana bakardı çok havalı olduğunu düşünürdüm o zamanlar.
babamı kaybettiğimde yurdışındaydım cenazesine gelemedim gelmek istemedim ''olum geri dönsene babanın cenazesinde bulun'' dediklerinde uçak yoktur nasıl yetişeyim diyordum. bulunmak istememiştim babamı toprağa verilişini görmek istememiştim.sonrasında pişmanlık duydum tabi, babam adına hacca gittim günahları affolsun belki cennete gider orada buluşuruz diye.
bunları buraya yazmamın nedeni evde annemle,kardeşimle babam hakkında hiç konuşmuyoruz sanki hiç yaşamamış gibi davranıyorlar. babam sanki kara bir leke hayatımızda. bense ona kızgınlık duymuyorum artık, çünkü ben de babayım .
