Öncelikle fonda: pardon bir dakika bakar mısınız ?
Bugün de birşeyin olmayacağı bilinciyle kalktım. kahvaltı da annemle tartıştım bir rutin olarak. konu nasıl geliyor bilmiyorum ama yine benim dine inanmadığıma geldi. aynen şöyle bir diyalog geçti:
- şimdi sen inanmıyor musun dine?
+ yok anne inanmıyorum.
- inanmıyorsun hee. peki bu ekmeği kim veriyor?
+ fırından aldık ya, 85 kuruşa.
- sen şimdi allaha da mı inanmıyorsun?
+ inanmıyorum ama inanmak istiyorum?
- bir daha bu evde yemek yemiyorsun ben sana yemek vermiyorum!
tabi yarın da yemek vericek telaşa luzum yok. şimdi ne yapacağımı inanın bilmiyorum. etrafımı bakıyorum paranoyakça. şu entryi girene kadar en az 50 defa sağa sola bakmışımdır. bir mucize arıyorum ben. hiç gerçekleşmeyeceğini bildiğim bir mucize. kütüphaneye gitmeyi planlıyorum ama yüzümde krem var. iğrenç katı beyazlıklar oluştu suratımda. sokakta ki bakışlara tahammül etmem zor. ama bunu zorlayacağım yine de. şimdi.. ne yazacaktım? size dünü anlatmamı isterseniz, istersiniz değil mi? isteyin lütfen.
dün: bugün de birşeyin olmayacağı bilinciyle kalktım. kahvaltı da annemle tartıştım bir rutin olarak. konu nasıl geliyor bilmiyorum ama yine benim dine inanmadığıma geldi. aynen şöyle bir diyalog geçti: ....
peki ya yarını anlatmamı ister misiniz? ben geleceği görebiliyorum. en azından kendi geleceğimi. keşke göremeseydim ama görüyorum. düşünüyorum. duvara bakıp saatlerce. duvarı çatlatacak kadar düşünüyorum. ama bu hayatımı daha da boktan bir hale getiriyor. belki akşama doğru bir itirafta daha bulunurum. akşam yemeği farklı oluyor. neyse ben siktirip gidiyorum kütüphaneye.
