sanki aniden bir mikrofon uzatılacak, kendimi derin bir röportajın içinde bulacakmışım gibi galiba biraz öyle hissettim şimdi ve anlattım sonra, lirik bir şarkı eşliğinde anlattım.
sigaram bitmese dışarıya çıkacağım yok. malum mevsim paltolu, kazaklı, çamurlu çok soğuk. ben de buzdan adam olunca adımlarım kapının eşiğinden çıkmaz oldu. hem çıksam bile ellerimi cebime soktuğumda yere düşen gölgemi pek beğenmiyorum, uçurtma gibi oluyorum! kanatlarım varmış gibi... hiç çıkasım gelmiyor. iki lafın belini kırmaya kalksan o da çok suni geliyor şimdilerde, oturuyorum odamda; kırık kornişte idam edilmişçesine sallanan perde, ben ve yeşil elma. iyi anlaşıyoruz aslında. ve bundandır belki, kötürüm muamelesi yapıp içeriye tıkılmam kendimi. bütün bunlar maskelerden oldu maskelerden. ah bir düşse şu yüzlerdeki boyalı cepheler. veya bir uçurtma uçursam her şey değişecek...
