109.
-
bir bülent ortaçgil şarkısı- değirmenler
zaman düşer ellerimden yere
oradan tahta boşluğa
saatler çalışır izinsiz
hep bir sonraya,
resimler sarı güneşsizlikten,
duygular değişir
dostlar dağılır dört bir yana,
kendi yollarına...
ve sen ben, değirmenlere karşı bile bile birer yitik savaşçı,
akarız dereler gibi denizlere, belki de en güzeli böyle...
uçurtma uçar sözlüğümden, geri gelmeyecek bir kuş
yaşanmamış kırıntılar sadece bir düş.
