1998 yazı daha liseye yeni geçtiğim yıl. askeri kampta kola satma görevindeki askere aşık olmuştum. çocukluk işte gözüm ondan başkasını görmüyor. şu kağıt badaktaki kolalar var ya onlardan. günde 5-6 bardak kola alıp hergünkü bardağı dolabımın gizli bi köşesinde biriktiriyorum. * neyse aradan bir yıl daha geçmiş çocuğun askerliği çoktan bitmiş ama ben hala dolabımdaki bardakları saklıyor arada çıkarıp bakıyorum filan tam komedi. bigün okuldan geldim bi baktım annem dolabımı temizlemiş ilk baktığım bardakların yeri oldu. hepsini atmış. bir de demez mi sen nasıl insansın içtiğin kolaların bardaklarını bile atmıyorsun. günlerce ağladım. şimdi çok saçma geliyor ama o zamanki üzüntüm anlatılmaz. *
